Mark też jest na początku, kiedy wygłasza mowę na pogrzebie Dawn, to jedyny głos rozsądku w filmie, historie bohaterów sa dowodem na prawdziwość jego słów na przyjęciu (moja ulubiona scena!), bohaterowie powielają swoje błędy, Matka, która zmusza córkę do tego co sama zrobiła przed laty (choć historia o Henrym wyglądała na zmyśloną, ale nawet jeśli, to palindromicznym syndromem matki byłoby kłamstwo), Earl/Bob, Judah/Otto... chcą się zmieniać, jednak wracają do początku. No i Aviva, która ucieka, chce coś zmienic, sama zmienia się podczas filmu kilka razy ( zmienia tylko powierzchowność, dosłownie), boi się powielenia historii kuzynki, po powrocie do domu, robi dokładnie to co przed ucieczką, spotyka się z Judah, którego los również się zapętla.
Postać Marka stoi w opozycji do Mamy Sunshine i jej rodziny, Mark mówi o powtarzalności, o determinizmie, Mama Sunshine o nadziei i Bogu. Czekałam na pojawienie się na przyjęciu kogoś z Sunshineów, kto zresztą wie czy matka wysłała zaproszenie... jednak nikt się nie pojawił, a Aviva została Avivą.